Jesteśmy społecznością, która kocha książki

My, ludzie, nierzadko mamy tendencję do rozmyślania, gdybania, szukania dziury w całym. Pewne myśli i przekonania siedzą w nas tak głęboko, że nieraz nie potrafimy normalnie i zdrowo funkcjonować, bo myślimy. Ciągle myślimy. Nawet o tym, co nigdy nie ma prawa się wydarzyć, bo było, minęło, nie wróci. Zadręczamy się niepotrzebnie, niszczymy swoje aktualne życie, zrzucamy je na boczny tor, bo tkwimy w przeszłości.

"Chcę ukierunkować swoją tęsknotę, wlać ją w jakieś koryto, niech się tak nie rozlewa, bo nie wiadomo, jak to ogarnąć. W wiadra nabrać tego tęsknięnia i wylać je gdzieś, żeby spłynęło. Szmatami powycierać, potem wyżąć. Skąd to w ogóle cieknie, nie wiem. Czasem podeschnie, czasem z nową siłą je*nie gejzerem spod ziemi, masakra."

"West Farragut Avenue" to opowieść o miłości, która dobiegła końca, ale główna bohaterka po latach nadal nie może pogodzić się ze stratą ukochanego. Jest gotowa za wszelką cenę dowiedzieć się, co dokładnie stało się z jej miłością.

Językowo ta historia jest piękna. Ma świetne momenty, które są idealnymi cytatami, pod którymi podpisze się niejedna osoba. Agnieszka Jelonek skłania tą opowieścią do refleksji, a to lubię najbardziej.

Nie ukrywam, że do pełnej satysfakcji z lektury trochę mi zabrakło, zwłaszcza bardziej dobitnego zakończenia, które zostawiłoby mnie z wieloma myślami. W tej odsłonie podejrzewam, że za kilka dni zapomnę o tej historii, a szkoda. Niemniej polecam, żeby uświadomić sobie pewne kwestie i zacząć żyć, tym co tu i teraz, a nie babrać się w przeszłości bądź idealizować ludzi, którzy wcale nie byli kryształowi.

"Na tym polega dorosłość, że się zostawia człowieka z tymi wszystkimi decyzjami i konsekwencjami. Czasem chciałabym dokonać apostazji z dorosłości, przysięgam."

My, ludzie, nierzadko mamy tendencję do rozmyślania, gdybania, szukania dziury w całym. Pewne myśli i przekonania siedzą w nas tak głęboko, że nieraz nie potrafimy normalnie i zdrowo funkcjonować, bo myślimy. Ciągle myślimy. Nawet o tym, co nigdy nie ma prawa się wydarzyć, bo było, minęło,...

Rozwiń

Zwiń

Och, cóż to było. Sama historia do indywidualnej interpretacji - można z niej coś wynieść, o ile człowiek przebije się przez te wyniosłe zdania, poetyczną nutkę i wydarzenia oraz opisy, które sprawiają wrażenie, że mogły zostać napisane tylko pod wpływem czegoś mocnego. Dla mnie chyba TOO MUCH.

Och, cóż to było. Sama historia do indywidualnej interpretacji - można z niej coś wynieść, o ile człowiek przebije się przez te wyniosłe zdania, poetyczną nutkę i wydarzenia oraz opisy, które sprawiają wrażenie, że mogły zostać napisane tylko pod wpływem czegoś mocnego. Dla mnie chyba TOO ...

Rozwiń

Zwiń

Urocza, przyjemna historia, która na chwilę zostawi ciepło w serduszku, ale po kilku dniach nie będziesz pamiętać, o czym to było.

Urocza, przyjemna historia, która na chwilę zostawi ciepło w serduszku, ale po kilku dniach nie będziesz pamiętać, o czym to było.

Bardzo dobry reportaż nie tylko o samotnych matkach, bo na pewno niejedna z nas, tych w związku, czasami czuje się, jakby niemal całe rodzicielstwo niosła na swoich barkach. Bardzo mądry tytuł, daje do myślenia.

Bardzo dobry reportaż nie tylko o samotnych matkach, bo na pewno niejedna z nas, tych w związku, czasami czuje się, jakby niemal całe rodzicielstwo niosła na swoich barkach. Bardzo mądry tytuł, daje do myślenia.

Tę historię poznawałam w wersji audio i zastanawiam się, czy był to dobry wybór. Ze wszystkich sił starałam się skupić oraz wbić w przedstawianą treść, ale nierzadko odpływałam myśli gdzieś daleko... ze względu na powtórzenia i znużenie. Nie porwała mnie ta opowieść - jest zbyt jednostajna jak dla mnie. Być może lepiej byłoby sięgnąć po książkę w papierze, ale nie jestem przekonana, czy chcę.

"Dni w historii ciszy" przeszły obok mnie - właśnie tak cicho, cichutko, cichuteńko... Merethe Lindstrom porusza tu ważne tematy, ale robi to w mało angażujący sposób. Szkoda, bo potencjał jest duży, ale ewidentnie niewykorzystany. Owa powieść nie wniosła niczego w moje życie - ot, do przeczytania i szybkiego zapomnienia.

Tę historię poznawałam w wersji audio i zastanawiam się, czy był to dobry wybór. Ze wszystkich sił starałam się skupić oraz wbić w przedstawianą treść, ale nierzadko odpływałam myśli gdzieś daleko... ze względu na powtórzenia i znużenie. Nie porwała mnie ta opowieść - jest zbyt jednostajna...

Rozwiń

Zwiń

Czasami bardzo mocno o czymś marzymy, ale kiedy owo marzenie ziści się - okazuje się, że powiedzenie "uważaj o czym marzysz" jest bardzo trafne. Z kolei niekiedy zdarzają się sytuacje, kiedy niemal po trupach pragniemy osiągnąć cel, ale nie udaje się - patrzenie na kogoś, kto zajmuje nasze wymarzone miejsce staje się nie do zniesienia...

"Melodia mgieł dziennych" to opowieść o destrukcji w wyniku (nie)spełniania marzeń. Ta historia pokazuje, że nie wiadomo, po której stronie lepiej być. Sama historia jest ciekawa i angażująca, ale równocześnie niesamowicie chaotyczna (niekiedy gubiłam się w przedstawianych perspektywach). Zachowanie głównych bohaterek jest totalnie szkodliwe (dla samych siebie oraz innych) i nieakceptowalne. Warto mieć to na uwadze - sądzę, że po ową historię nie powinny sięgać osoby młode.

Czasami bardzo mocno o czymś marzymy, ale kiedy owo marzenie ziści się - okazuje się, że powiedzenie "uważaj o czym marzysz" jest bardzo trafne. Z kolei niekiedy zdarzają się sytuacje, kiedy niemal po trupach pragniemy osiągnąć cel, ale nie udaje się - patrzenie na kogoś, kto zaj...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór opowiadań jak większość, czyli jest dość nierówno - lepsze opowieści przeplatane są słabszymi. Mam za sobą dużo książek Małeckiego i doceniam jego kunszt pisarski oraz prostych historii, które jednocześnie mają w sobie to coś. W "Historiach podniebnych" zabrakło mi elementu chwytającego za serce, aczkolwiek nieliczne treści miały potencjał ku temu. Językowo ładnie, reszta dość poprawna z lepszymi momentami. Szkoda, że po kilku dniach w mojej pamięci nie utkwiło mi już żadne opowiadanie.

Zbiór opowiadań jak większość, czyli jest dość nierówno - lepsze opowieści przeplatane są słabszymi. Mam za sobą dużo książek Małeckiego i doceniam jego kunszt pisarski oraz prostych historii, które jednocześnie mają w sobie to coś. W "Historiach podniebnych" zabrakło mi elementu...

Rozwiń

Zwiń

Generalnie wydaje mi się, że pojmuję, co autor miał na myśli, ale to jednak za mało, żeby dobrze wspominać ten (w moim odczuciu) bełkot. Nie widzę większego sensu w powstaniu tej historii. Wszystko kręci się wokół jednego, a na samym końcu brakuje jakiejś klamry, podsumowania całości. Bardzo to nijakie. Dobrze, że krótkie, to czasu nie aż tak szkoda.

Generalnie wydaje mi się, że pojmuję, co autor miał na myśli, ale to jednak za mało, żeby dobrze wspominać ten (w moim odczuciu) bełkot. Nie widzę większego sensu w powstaniu tej historii. Wszystko kręci się wokół jednego, a na samym końcu brakuje jakiejś klamry, podsumowania całości. Bard...

Rozwiń

Zwiń

Boję się sięgać po mocno wychwalane książki, ponieważ z reguły nie mam pojęcia, co większość w nich widzi. Niestety tak samo zadziało się przy lekturze "Ja, która nie poznałam mężczyzn" - do tej pory spotykałam się z samymi zachwytami, więc wyłamuję się kolejny raz.

Rozumiem, co sprawia, że wiele osób zakochało się w tej książce, ale ja nie należę do tego grona. Doceniam, jednak owa historia przeszła gdzieś obok mnie - nie ścisnęła za gardło, nie wywołała wzruszenia, nie skłoniła do poważniejszych refleksji. Gdyby chociaż zakończenie dało jakiekolwiek wyjaśnienia, a tak naprawdę książka kończy się w taki sposób, że nie daje odpowiedzi na żadne pytanie.

Boję się sięgać po mocno wychwalane książki, ponieważ z reguły nie mam pojęcia, co większość w nich widzi. Niestety tak samo zadziało się przy lekturze "Ja, która nie poznałam mężczyzn" - do tej pory spotykałam się z samymi zachwytami, więc wyłamuję się kolejny raz.

Rozumiem, co...

Rozwiń

Zwiń